ز چشم خون شیرین اشک غلطید...

به بخت خود میان گریه خندید...

که گویی قدر شیرین را ندانند...

که بر وی اینهمه افسانه خوانند...

شکر تلخی دهد از بخت شیرین...

زهی شیرین و جان سخت شیرین...

سوخته بودم
و
تو ....رفته بودی بر ساحل دیگری بتابی....

امشب هیچ وقت یادم نمیره....

روز دختر بود و من کادومو گرفتم یه دنیا بغض با یه امیدی که ناامید شد....

خداحافظ،تو ای هم پای شب های غزل خوانی

خداحافظ،به پایان آمد این دیدار پنهانی

دیــگــر بــرایـــ حــفــظ ِ تـــو بـــایـــد خـــدا را حــفــظ کـــنــم ....

مي دانم تاپلك به هم بزنم
مي آيي
و بانگاهت
دشت هاراكوه
كوه هارا
پرنده مي كني.

به قول فروغ:
من خواب ديده ام!

وقتی تو نیستی
زندهگی را نمیتوان هر صبح
در آغوش گرفت
و برای تکه ای نان
کنار تنور خورشید
صف کشید..

تو رفته ای وُ شهر
به گِل نشسته از هجومِ سرما.
کاش لااقل
خورشید را نمی بُردی!

5 روز گذشت و .....

دلـَــــــــــــــــــم،


پُــر از زَخـــــــــــــم هایی ست

که قرار است وقتی بـــــُـــــزرگ شدم

فراموشــشان کــنم...

گاهی خودت را رها کن، مثل بادبادکْ در باد   

لطفن این شعر را

آهسته بخوانید.

روویِ سطرِ آخرِ گریه‌هاش

خواب رفته است شاعر!