دیر آمدی موسی...

دوره ی اعجازها گذشته است.

عصایت را به چارلی چاپلین هدیه کن

که کمی بخندیم.....

این منم ، ای غمگساران این منم
این شرار سرد خاکستر شده ؟
این منم ای مهربانان این منم
این گل پژمردهٔ پرپر شده ؟
این منم یا نغمه یی کز تار عشق
جست و غوغا کرد و خاموشی گرفت ؟
این منم یا نقش صدها آرزو
کاین چنین گرد فراموشی گرفت ؟
خنده بودم بر لبان زندگی
ناگهان در وحشتی پنهان شدم
ناز بودم در نگاه آرزو
اشک خونین درد بی درمان شدم
در کف بد مست بودم جام و او
بر سر سنگی شکست این جام را
چهره شد تاریخ غم، تقویم درد
بس که بردم محنت ایام را
این منم ؟ نه ! من کجا و غم کجا ؟
خنده های جانفزای من چه شد ؟

اینا واسه من خیلی عزیزن....خیلی...

تو آمدی ز دورها و دورها...

نگاه کن که غم درون دیده ام                چگونه قطره قطره آب میشود

چگونه سایه سیاه سرکشم                اسیر دست آفتاب میشود

نگاه کن من از ستاره سوختم             لبالب از ستارگان تب شدم

چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل           ستاره چین برکه های شب شدم

مرا دگر رها مکن                              مرا از این ستاره ها جدا مکن

نگاه کن که موم شب به راه من          چگونه قطره قطره آب میشود

به روی گاهواره های شعر من            نگاه کن تو میدمی و آفتاب میشود......